الگوی تأمین مسکن گروه‌های کم‌درآمد (مطالعۀ موردی: شهر کرج)

هدف از ارائۀ این مقاله، بررسی وضعیت شاخص‌های مسکن و روش تأمین مسکن برای گروه‌های کم‌درآمد در شهر کرج است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. گردآوری اطلاعات از طریق متون منابع و آمار مرکز آمار و بلوک­های آماری به­دست می‌آید. کلان‌شهر کرج از سال 1335 تاکنون، رشد جمعیتی و فیزیکی شتابانی را به­علت مهاجرت‌های ورودی و کم‌درآمد و آسیب‌پذیر سپری کرده که نیاز به تأمین مسکن آن‌ها باید در اولویت برنامه‌ها قرارگیرد. در این شهر 1/44 از واحدهای مسکونی به‌صورت مستأجری و نحوۀ تصرف به‌صورت مالکیت 5/52 درصد است. نیمی از واحدهای مسکونی زیر صد مترمربع مساحت دارند. 1/23 درصد از کل واحدهای مسکونی مستأجری در اختیار گروه‌های آسیب‌پذیر و 4/43 درصد متعلق به گروه‌های کم‌درآمد است. برابر محاسبات انجام‌شده در افق 1395، 1400 و 1405 به­ترتیب 65,647 واحد مسکونی، 47878 واحد مسکونی و 33637 واحد مسکونی تازه­ساز برای تأمین مسکن گروه‌های کم‌درآمد نیاز است. خانوارهای کم‌درآمد با توجه به دریافت تسهیلات قرض‌الحسنه همچنان نیازمند کمک دولت هستند که دولت باقیماندۀ هزینۀ مسکن را به‌عنوان کمک بلاعوض پرداخت کند، یا از طریق پرداخت یارانه از محل یارانۀ مسکن یا از طریق خط اعتباری بانک مرکزی تأمین شود، اما با توجه به توان مالی محدود دولت ضروری است، این کمک بلاعوض روی زمین متمرکز شود. الگوی تأمین مسکن گروه هدف یا کم‌درآمد، تهیۀ زمین مورد نیاز از طریق دولت یا شهرداری، تأمین وام و تسهیلات بانکی به متقاضیان، پرداخت باقیماندۀ بهرۀ وام، تأمین آوردۀ متقاضیان، تأمین زمین از بافت‌های فرسوده و حاشیۀ شهر کرج و شهرک‌های اقماری اطراف به­دست می­آید. سایر نیازهای آب، برق، تجهیزات و تأسیسات شهری از طریق شورای عالی معماری و شهرسازی تأمین می‌شود.